تئاتر سلطنتی یورک پس از یک بازسازی قابل توجه توسط د ماتوس رایان، که به طور چشمگیری فضا و تجربه ی بازدید کننده ی تئاتر را تغییر می داد بازگشایی شد.
De Matos Ryan:Architects
این سالن تئاتر در سال 1744 ساخته شد و از آن زمان با چند تغییر و بازسازی ساختمان در طول سال ها، شامل ساخت یک لابی جدید، یک غرفه طاقی بتنی در کنار اتاق اصلی توسط پاتریک گوین در سال 1967 به کار خود ادامه داده است. بازسازی مجدد از درجه ی 2 در ساختمان های ذکر شده تمام ظرفیت یک مجموعه که به صورت افزایشی طی 270 سال ساخته شده بود را آزاد می کرد. این بازسازی ساختمان تئاتر سلطنتی یورک فضای اضافی به تئاتر اضافه می کرد که به منظور برآورده کردن و دربرگرفتن جمعیت بیشتر به صورت اضطراری مورد نیاز بود، و در نتیجه ی آن مردم بیشتری داخل می شدند و فرصتی برای افزایش درآمد ایجاد می شد، که موجب می شد تا تئاتر از لحاظ مالی در آینده آسوده خاطر تر باشد.
معرفی دو ورودی جدید به لابی با طراحی مجدد افراطی که از خیابان مشهود بودند موجب شد تا یکی از آنها برای اولین بار یک ورودی به تئاتر از سمت جنوب فراهم کند. ایجاد یک فضای لابی جدید زیر ردیف جلو[1] در پشت جایگاه ویژه با بازشو هایی که قبلاً در آنجا قفسه وجود داشت، و شیشه هایی در ردیف ستون های ویکتوریایی قابل توجه ترین تغییرات مقابل خانه بودند. آنها یک آزادی گردش بزرگتر فراهم می کردند، که برای اولین بار به تعمیم پاتریک گوین (اتاق چپ) به راه پله های گرجستانی و اتاق Keregan (اتاق راست) متصل شده بود.
این فضای تازه یافت شده برای یک خوشآمد گویی، جمع شدن و جهت گیری مفید بود. این فضا همچنین فرصتی برای آشکار کردن میراث تئاتر و محوطه فراهم می کرد، و ارتباطاتی قانع کننده بین گذشته و حال ایجاد می کرد. یک طبقه ی موزاییکی مرمر نما که با منبت کاری الگو سازی شده است هندسه ی قرون وسطایی را آشکار می کند که زمانی لابی جدید در آن مکان قرار داشت، در حالی که راهرو اصلی اکنون از درون لایه بندی ردیف دیوار ستون قابل دسترسی است. با در بر گرفتن یک کافه ی رو به خیابان و خوشآمد گو به منظور ترغیب مردم برای داخل شدن که به راحتی از خارج مشهود است، ردیف ستون ویکتوریایی یک نمای متحرک لعاب دار به خیابان داده است. فرش قرمزی که کف ردیف ستون را پوشش می دهد ممکن است به عنوان یک زبان طنز آمیز در گونه دیده شود که خلق و خوی تئاتر را برای تمامی بازدید کننده ها و افراد برجسته نمایان می کند.
برای کمک به ارتقا تجربه ی مخاطب و بازدید کننده، نصب سرویس های بهداشتی جدید در هر دو سمت کاخ در تمامی طبقات زمان صبر در مدت زمان های اوج ورودی را کاهش می دهد. لابی ها و عایق های صوتی جدید فضاهایی روی تمامی طبقات برای اجرای های غیر رسمی شامل موزیک و مشاعره ایجاد می کند. عایق های صوتی به کافه، رستوران و بار ها اجازه می دهند تا در مدت اجرا ها به فعالیت خود ادامه دهند، و فرصت ایجاد درآمد را افزایش می دهد. با ایجاد درهای جلویی کمکی به لابی و یک محدوده از پیشخوان ها که تنوعی از کاربران را در خود گنجانده اند دسترسی ها بهبود یافته اند، دسترسی گام به گام از خیابان به سالن، و نصب یک آسانسور برای دسترسی ردیف جلو و طبقه ی اول تئاتر برای اولین بار نیز در این امر نقش مهمی داشته اند.
اتاق پاتریک گوین در سال 1967 در مبحث دکوراسیون داخلی به دقت مرمت شد تا درهم و برهمی آن از بین برود و با بهبود پوشش کف و مبلمان، بروزرسانی روشنایی ها و تعویض نور های سقفی مجددا با هدف طراحی اصلی همخوانی داشته باشد. موقعیت دهی مجدد کافه، بار و گیشه به فضای جدید زیر ردیف اول باعث شد تا حیات مجددی به دید اصلی گوین به کاخ روی طبقه ی همکف و رستوران بیسترو دمیده شود.
بروزرسانی های سالن اصلی هم برای مخاطب و هم برای اجرا کنندگان مفید بوده است. صندلی های جدید در سرتاسر جایگاه ویژه نصب شدند، تهویه ی هوا و عایق کاری سالن اصلی و گالری راحتی را همراه با صرفه جویی در انرژی به همراه داشته است. شیارهای جایگاه ویژه افزایش یافتند تا مخاطب بتواند به ردیف جلو برسد و سالن را یکپارچه حس کند. گالری مجدداً شیاربندی شد تا مسیرهای دید بهبود یابند، افزایش گزینه های بلیت مردم را ترغیب می کرد تا دسترسی راحت تری به تمامی طبقات داشته باشند. پیش از شیاربندی سکو بسیاری از شرکت های تئاتری به دلیل محدودیت های سطح شیبدار مورد نیاز برای محوطه یورک را در انتهای تور خود می گذاشتند. تغییرات در صحنه و ارکستر دامنه ی امکانات فرهنگی را گسترش داد و سلامتی و ایمنی را با ایجاد دسترسی، یک سکوی مسطح و یک راه عبوری بهتر به زیر سکو توسعه داد. سکوی مدولار مسطح جدید یک برنامه را قادر می ساخت تا شامل رقص باشد و همچنین نوآوری های بیشتر را ترغیب می کرد.
[1] Dress Circle
تهیه و تنظیم: تحریریه گروه معماری و دکوراسیون داخلی شاه توت
استفاده از مطالب سایت تنها با ذکر منبع ودرج لینک سایت شاه توت مجاز می باشد.
کمبود فضای خانه برای زندگی راحت یکی از مشکلات رایج در جامعه مدرن است؛ که توجه بسیاری از مردم را جلب کرده است. در اینجا میخواهیم راهنمایی طراحی دکوراسیون منزل برای جادارتر کردن یک خانه کوچک را به شما تقدیم کنیم.
برای مردم، نحوه جادارتر کردن خانه توسط چیدمان و دکوراسیون منزل زمانی که صاحب خانه یا آپارتمان کوچکی هستند، یک چالش محسوب می شود. اگر شما مشکل مشابهی دارید، لطفا زمانی را صرف مطالعه این مطلب کنید، در اینجا چند نکته برای جادارتر کردن خانه/آپارتمانتان ارائه می کنیم. بیایید تا با هم این نکات را بررسی کنیم:
1. گشودن و گسترده کردن فضا
حذف تمام دیوارها و تقسیم‌کننده های فضایی به منظور بزرگتر به نظر رسیدن فضای خانه/آپارتمان نسبت به آنچه که هست.
2. استفاده از رنگ های سرد و سفید در دکوراسیون داخلی
دیوارهای دارای رنگ روشن و درخشان در فضا احساس گشودگی و روح‌افزایی را منعکس می کنند، که به حداکثر کردن اثر ایجاد شده توسط نور طبیعی می انجامد. از سوی دیگر رنگ های تیره نور را جذب کرده و فضا کوچکتر به نظر می رسد. برای خلق اثری مطلوب، تون های رنگی ملایم آبی و سبز را انتخاب کنید، و همیشه به یاد داشته باشید که اتاق روشن تر، بزرگتر و دعوت‌کننده‌تر به نظر می رسد.
3. محدود کردن مبلمان
مبلمان بخش مهمی از دکوراسیون منزل شما است، اما اگر خواهان فضایی جادارتر هستید، باید مبلمان را تا حد امکان محدود کنید. چرا که، مبلمان فضای زیادی را اشغال می کند.
4. استفاده از آینه در دکوراسیون منزل
بدیهی است که آینه فضا را جادارتر نشان می دهد. اگر از این وسیله استفاده کنید، به دلیل اثر انعکاس، فضا را تا دو برابر گسترده خواهید کرد.
5. تضاد
اضافه کردن تزئینات سبک به دکور اتاقی ساکن، فضا را وسیع تر می کند. تشدید رنگها در گوشه‌های فضا جلب توجه نموده و نگاه را در طول فضا هدایت می کند، درنتیجه فضا بزرگتر به نظر خواهد رسید.
تهیه و ترجمه: تحریریه گروه معماری و دکوراسیون داخلی شاه توت
"شیگرو بان" هنرمند معمار ژاپنی، در سال 1995 خانه ی بدون دیواری در وسط شهر پرجمعیت توکیو طراحی کرد که فاقد دیوارهای جانبی بوده و به نام " خانه ای با دیوارهای پارچه ای " معروف است. در این منطقه دیگر حتی از طبیعت زیبا و چشم انداز آرامش بخش هم خبری نیست؛ تنها شهر است و ازدحام و روزمرگی. معماری و دکوراسیون داخلی خانه به راستای افقی متمایل است و به جای دیوارهای پوشاننده ی نما ، پرده هایی بلند و عریض نصب شده است: ترکیب سوررئالیسم با فرهنگ منطقه ای. حضور پرده ها صورت دیگر شوجی های کهن ژاپنی است؛ همان دیوارهای کشویی از جنس الیاف کاغذی که از قدیم یکی از ویژگیهای اصلی خانه های ژاپنی بوده و به عنوان پوشش روی سطوح در و پنجره ها استفاده می شد. درهای کشویی فوسوما، قاب های هندسی و صفحه های بزرگ سوداره همگی از مؤلفه های طراحی داخلی و معماری کهن ژاپنی هستند که هنرمند معمار در طراحی معماری و دکوراسیون داخلی خانه ی بدون دیوار ، سخت به آنها وفادار بوده است. کلیت خانه ، با معماری و قرینگی بی آلایش خود، سرشار از حس سادگی و فروتنی است؛ به محلی می ماند که در خود فرو رفته و خودنمایی نمی کند. اما این حکم تا زمانی مصداق دارد که پرده ها خانه را پوشش داده باشند. وقتی باد به نرمی پرده ها را کنار می زند، ظاهر مینی مال خانه در مقابل محیط شلوغ بیرونی قرار گرفته و موقعیت متناقضی به وجود می آورد. بان در این اثر هم ، مانند " خانه ی بدون دیوار " با نشانه ها و مؤلفه های مدرنیته در قرن بیستم بازی می کند تا تضاد سرپناه و نمایان بودن در پس حجاب پارچه ای در پست مدرنیسم را نمایش دهد.
تهیه و تنظیم: تحریریه گروه معماری و دکوراسیون داخلی شاه توت
